4 maja 1988 roku zmarł Jan Mazurkiewicz

Był żołnierzem Legionów Polskich i dowódcą zgrupowania "Radosław" AK w Powstaniu Warszawskim. Pod jego komendą walczyły legendarne bataliony "Zośka" i "Parasol". Po wojnie uwięziony przez komunistów, spędził za kratami wiele lat.

W czasie I wojny światowej, jednostka, do której należał, to Związek Strzelecki. Wraz z nimi przybył do Krakowa 30 sierpnia 1914 i wstąpił do 1 Brygady Józefa Piłsudskiego. Został schwytany przez Rosjan i osadzony w niewoli, ale zdołał z niej uciec i powrócić do Legionów. W okresie września 1939 roku założył Tajną Organizację Wojskową, która została ulokowana w Budapeszcie po klęsce wrześniowej. W czerwcu 1940 roku powrócił do Polski i objął stanowisko komendanta głównego TOW. Po trzech latach TOW połączyła się z Kierownictwem Dywersji Kedywu AK, a Mazurkiewicz został zastępcą płk. Emila Fieldorfa "Nila". W późniejszym czasie, po odejściu "Nila", objął dowództwo Kedywu KG AK.

Podczas Powstania Warszawskiego Jan Mazurkiewicz był dowódcą zgrupowania o kryptonimie "Radosław". Trasa działań formacji prowadziła od Woli przez Stawki, Muranów, Stare Miasto, Śródmieście, Czerniaków i Mokotów.
11 sierpnia 1944 roku Niemcy przeprowadzili natarcie i przecięli linię obrony pomiędzy Starówką a oddziałami dowodzonymi przez Mazurkiewicza, co wymusiło na nim przeprowadzenie szturmu w celu utworzenia przejścia na Stare Miasto. W wyniku tego natarcia zginął jego brat, 13 oficerów i trzydziestu kilku żołnierzy, a on sam został ciężko ranny. Wspominał o tym zdarzeniu w wywiadzie udzielonym w 1987 roku.

4 lutego 1949 został ponownie aresztowany. Podczas śledztwa torturowano go próbując na nim bezskutecznie wymusić zeznania obciążające gen. Fieldorfa "Nila". Z więzienia na Mokotowie wyszedł dopiero po amnestii w 1956 roku.
Gen. Mazurkiewicz po amnestii został zrehabilitowany. Do końca życia czuł jednak powinność pełnienia służby. Choć wojny już nie było, on ciągle był na posterunku.